Weet je het even niet? Niets om je voor te schamen! Advies uit Latijns-Amerika

Gister had ik een bijzonder gesprek met een Argentijnse vriendin die alweer een aantal jaar in Europa woont. Eerst woonde ze in een klooster in Engeland, daarna in het centrum van Leiden en nu alweer drie jaar op het platteland in Italië.

Door te reizen en ergens langere tijd te verblijven, ontdek je op wat voor manieren je nog meer in het leven kunt staan. Je komt in aanraking met andere culturen en gewoontes. Met andere normen en waarden. Zo ontdek je dat wat voor jou lange tijd zo gewoon is geweest, ineens vreemd of bijzonder lijkt.

Het verruimt je blik en helpt je om opnieuw te bepalen wat nu eigenlijk bij jou past. Wat voor jou voelt als trouw zijn aan jezelf. Het helpt je om uit je patronen te stappen en opnieuw te definiëren hoe je in het leven wilt staan en wat je uit jouw korte leven hier op aarde wilt halen. Wat je wilt brengen.

Nu probeer ik je niet te overtuigen om te gaan verhuizen naar een ander continent. Om huis en haard te verlaten op zoek naar geluk elders ;) Wel vind ik het interessant dat er iets nodig is, extern (omgeving) of intern (verandering in jou) om dichter bij jezelf te komen.

Zo kunnen er ook dingen gebeuren in je leven die je stil doen staan. Die de boel even flink opschudden. Dan moet ik denken aan verlies. Van een dierbare, van je gezondheid, van werk waar je zo blij van werd, van je energie. Of juist een win. Iemand die je leven binnenwandelt als vriend of geliefde, een nieuwe leuke baan of hobby.

Ik vroeg aan mijn Argentijnse vriendin wat volgens haar het grootste verschil is tussen Latijns-Amerika en Europa qua manier van leven. Voor zover je het kunt vergelijken natuurlijk. Hier hoefde ze niet lang over na te denken:

'’Op plekken waar minder zekerheden zijn, is er meer creativiteit. Ook zijn ze daar minder bang voor ‘the unknown’. Het niet weten. Als je in Europa een persoonlijke crisis ervaart, het even wat minder goed met je gaat, wil je het meteen fixen. Is het een probleem. Maar het is zo onderdeel van het leven. Wat minder controle en wat meer voelen, ervaren en accepteren zou zo gezond zijn.’’

Vorig jaar voelde ik mij verloren. Ik was tijdelijk het plezier in coachen kwijt. Dat wat zo onderdeel geworden was van mijn identiteit. Nu terugkijkend ben ik heel dankbaar voor deze periode. Want ik haalde toch een stuk eigenwaarde uit het van betekenis zijn voor anderen. Toen dat wegviel was ik helemaal op mezelf aangewezen. Wie ben je zonder je werk? Wat maakt mijn leven nog meer de moeite waard? Waar haal ik mijn geluk uit? Existentiële vragen die we op een zeker punt in ons leven, of vaker, aan onszelf zullen stellen. In Latijns Amerika is dat dus niets om je voor te schamen, is het zelfs normaal te noemen.

Deze periode van ‘the unknown’ duurde langer dan ik wilde. Vijf maanden, in plaats  van vijf dagen – wat eigenlijk meer bij mijn tempo van leven paste. Wat een geschenk, het niet weten, achteraf gezien. Want als je je verloren voelt, kom je dichter bij jezelf. Er is meer wat we niet weten dan wat we wel weten. En als je comfortabel raakt met het niet weten, dan kan je gaan ontvangen met open armen. 

Wat wil het leven van mij? 
Wil je graag een luisterend oor. Zit je al langer in deze fase van ‘the unknown’ en wil je wat meer beweging ervaren en richting. Je bent van harte welkom om contact met mij op te nemen.